Het publiek in de stijf uitverkochte Grote Zaal van de Verkadefabriek is muisstil. Iedereen is namelijk benieuwd naar wat er gaat gebeuren. In de loerende duisternis zijn nog net de contouren van een drumstel te ontwaren; op het visuele vlak houdt het daar wel zo’n beetje bij op. Dan opeens worden de spotlights gericht op een kleine krullenkop, die achter het drumstel blijkt te zitten. Het is David Paycha(22) uit Parijs, van origine een muzikant die al faam heeft gemaakt binnen de jazzwereld.

Zijn eerste inspanningen, vergezeld met elektronische soundscapes, roepen het geluid van de huilende wind op. Als het licht verder wordt verspreid, is gelijk duidelijk waar we zijn: een onherbergzame plek onder de blote hemel, ergens in het ijskoude Hoge Noorden. Waarschijnlijk bevinden we ons in de buurt van een strand, want er is zojuist een walvis aangespoeld. Het ontzielde zoogdier doet even later dienst als tent waar -alsof het de normaalste zaak van de wereld is- beschutting tegen de helse en beklemmende weersomstandigheden kan worden gevonden.

Ook zijn er vijf mannen bij het schouwspel betrokken. Vijf schaamteloze individuen, die los van elkaar een eigen bestaan lijken te leiden. Maar het duurt niet lang, of ze gaan óók op zoek naar een onderlinge confrontatie. Mede daardoor wordt hun ware aard zichtbaar. De steeds sneller wordende ritmes die de losgeslagen drummer produceert, vormen als het ware de motor van het geheel. De compositie is overigens afkomstig van het componistenduo Strijbos & Van Rijswijk. De acrobatiek komt eveneens evident om de hoek kijken. De ene artiest hangt luchtig te zwieberen in aerial straps, de ander beklimt herhaaldelijk op bloedfanatieke wijze een ladder, weer een ander combineert een vliegende Arabier met een achterwaartse salto.

De voorstelling, die in ruime mate hallucinaties oproept, eindigt zoals-ie begonnen was: met slechts Paycha in de schijnwerpers. ,,Ik haal doorgaans veel inspiratie uit het werk van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård. Hij schrijft vaak over zichzelf, maar verbloemt niks. Die rauwe manier van dingen weergeven bevalt me wel. In deze voorstelling wordt evenmin iets verbloemd. Thema’s als eenzaamheid en zelfdestructie komen nadrukkelijk aan bod”, vertelt Meuthen na afloop. ,,Uiteindelijk wil ik de toeschouwer de vrijheid geven om eigenhandig de verhaalelementen te interpreteren.”