Alles is voortdurend in beweging. Niets blijft ooit hetzelfde, ook al is niet elke verandering waarneembaar. We kunnen de klok niet stilzetten. De uren ontglippen ons vaak, maar lijken op andere momenten weer elastisch. We zijn bang de tijd te verliezen.
Maar gaat tijd wel voorbij, bestaan de uren wel buiten onszelf?
Choreograaf Pia Meuthen en haar performers maken met The Future is not what it used to be een fysieke en zintuiglijke voorstelling over het mysterie van de tijd. Ze tonen het verlangen van de mens om samenhang te creëren in een gefragmenteerde wereld, om het verleden niet te verliezen, om grip te krijgen op de toekomst en op te gaan in het moment.
The Future is not what it used to be is een ode aan het ongewisse en onvoltooide, aan het in wording zijnde en nog niet bepaalde.
Zwevende objecten vormen een surrealistisch en poëtisch universum. Op afgebrokkelde fragmenten, gestold in de tijd, balanceren de performers hoog in de lucht. Boven de gapende afgrond ontrafelen ze de samenhang tussen tijd en zwaartekracht. Zonder houvast begeven ze zich in het luchtledige. Voorbij alle zekerheden omarmen ze het risico en spelen ze met onze waarneming van de tijd.
Het werk van Panama Pictures gaat in The Future is not what it used to be letterlijk de hoogte in. Met een bewegingstaal die kracht en kwetsbaarheid weet te combineren en een fysieke sensatie bij het publiek oproept. Je voelt de impact van de bewegingen, het risico is echt, er staat iets op het spel.
Als geen ander gezelschap weet Panama Pictures dans met acrobatiek en live muziek te vervlechten tot een meeslepende mix. De beweging in The Future is not what it used to be wordt live begeleid en voortgestuwd door een nieuwe spannende compositie van huiscomponisten Strijbos & van Rijswijk in samenwerking met muzikant en performer Davide Bellotta.
Bellota en Rammo zijn in gezelschap van Francesco Barba, Raphaël Billet en Nicolai Maximilian, en de vijf komen verschillende keren in dynamische groepschoreografieën samen op de vloer. Maar telkens kiezen ze stuk voor stuk toch weer voor het vogelperspectief. Die gekantelde trap: zij zitten erop alsof ze op hun gemak naar de voorbijgangers op straat zitten te kijken. Zo rekken ze de tijd uit, tot ze wegglijden en je als kijker even je adem inhoudt. Die zwevende ruïnes, die slingeren als de slinger van een enorme klok: ze staan erop of hangen eraan, zo bedwingen ze de tijd. Dansend tussen de drie ongelijk heen en weer zwiepende slingers kiezen ze hun eigen pad door de tijd. (Theaterkrant)
Bedwelmend acrobatisch geklauter. ( ) Bij The Future is not what it used to be van Panama Pictures lijkt de ruimte helemaal te exploderen. Al tijdens de intro hangt een performer zo uit het lood dat hij dreigt te vallen, maar dan plots begint te zweven en te cirkelen. Twee collega’s bestijgen een zwevende trap waar ze hard vanaf donderen, tot ze zich aan een randje vastgrijpen. De zwevende witte brokstukken, die lijken op ruïnes of betonresten, dienen in de lucht opnieuw als voetstuk of sokkel voor het vijftal stoere performers. Soms zijn ze reddingsboei, soms dreigende meteoriet. De volumineuze compositie van Strijbos & Van Rijswijk, live uitgevoerd door muzikant en danser Davide Bellotta, versterkt het totaalgevoel, waardoor je een uur lang werkelijk even denkt dat tijd en ruimte uitdijen en inkrimpen. (Volkskrant)
Lees hier het interview met Pia Meuthen over de ontwikkeling van The Future is not what is used to be, tijdens de eerste lockdown.
Luister hier naar de podcast Culturele Confetti waarin Julie Vegter choreograaf Pia Meuthen interviewt over het ontstaan van The Future.